× 
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.

Sluit het venster om te blijven.

           
welkom menu contact zoeken
HeiligenkalenderHeiligen op naamPatroonheiligenHedendaagse namenMeer...
 Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022
† ca 1000  Virila van Leyre

Info afb.

Virila (ook Virile of Virilus) van Leyre osb, Navarra, Spanje; abt; † ca 1000.

Feest 1 oktober.

Abt Virila leefde ten tijde van de eerste koning van Navarra Enneco of Innigo en stond aan het hoofd van klooster San-Salvador van Leyra. Rond zijn persoon is een prachtige legende geweven.

Legende
Terwijl abt Virila een heilig leven leidde van voortdurend gebed, werd hij beziggehouden door de vraag, hoe het mogelijk was, dat we na onze dood God tot in eeuwigheid zouden aanschouwen. Was dat tenslotte niet ontzettend lang? Zou dat - God moge me mijn oneerbiedige gedachte vergeven - toch niet gaan vervelen?
Nu gebeurde het dat hij eens tijdens een wandeling in het bos dichtbij het klooster een nachtegaal hoorde zingen. De vogel zong zo mooi, dat het avond werd voor vader abt het merkte. In vervoering gebracht door de schoonheid van het lied viel hij daar in het bos in slaap.
Toen hij wakker werd, was het alweer licht. Hij wandelde terug naar het klooster en klopte op de poort. Een vreemde broeder deed open en vroeg vriendelijk wat hij wenste.
"Wat ik wens? Ik woon hier en zou graag naar binnen willen."
"Maar wie bent u dan? Want het is waar dat hier vele monniken wonen, maar toch heb ik de indruk dat ik u nog nooit heb gezien."
"Maar ik ben je vader abt, Virila!"
Broeder portier had stellig de indruk dat hij weer eens te maken had met iemand, die niet goed bij zijn verstand was. Die kwamen wel vaker aan de kloosterpoort om te bedelen of om onderdak te vragen. En omdat de kloosterregel van Sint Benedictus voorschrijft dat je elke gast moet ontvangen als was het Christus zelf, zwaaide hij de poort wijd open en liet de vreemde gast binnen met de woorden: "Ik zal vader abt zelf wel even roepen."
"Maar dat ben ik: de abt", riep Virila verbijsterd uit.
"Ja ja, het is goed. Blijft u hier maar even wachten", en Virila werd in het gastenkamertje gelaten. Na enige tijd kwam vader abt binnen en vroeg wat de gast wenste. "Maar ik ben jullie abt, Virila!" riep Virila weer uit en hij vertelde nog eens zijn verhaal. Vreemd, de gast maakte helemaal niet de indruk van iemand die niet goed bij zijn hoofd was. Uiteindelijk gaf vader abt opdracht de kronieken er eens op na te slaan om te kijken of er ooit een abt Virila aan het hoofd van het klooster had gestaan.

Na lang zoeken vond men in de boeken een aantekening, dat abt Virila op een dag het bos was ingewandeld en daaruit nooit meer was teruggekeerd. Ook zoeken had niets opgeleverd. Dat was nu driehonderd jaar geleden...!
Welnu - zo eindigt de legendeverteller zijn verhaal - als het gezang van een nachtegaal ons al driehonderd jaar in zijn ban kan houden, is het dan zó vreemd te veronderstellen dat de schoonheid van God zal duren tot in eeuwigheid?


Bronnen
[000»jrb; 101a; 102; 106; Dries van den Akker s.j./2000.10.11]

© A. van den Akker s.j.

VoorwoordHoe wordt men heilige?
© AuteursrechtWoordenboek
LeeswijzerGastenboek
Bronnen