 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
Romana van Beauvais (ook van Rome), Frankrijk; maagd & martelares; † ca 300.
Feest 3 oktober.
Haar levensverhaal berust op legende.
Legende
Romana's ouders maakten deel uit van een welgestelde Romeinse familie. Al vroeg kwam ze daar met het christendom in aanraking. Ze liet zich dopen, verlangde ernaar maagd te blijven en leidde met enkele andere jonge vrouwen een godgewijd leven.
Het is opvallend, in hoeveel verhalen van heilige vrouwen uit de Romeinse tijd die maagdelijkheid een rol speelt. Waarschijnlijk was het een van de manieren, waarop een christen zich in de maatschappij van die dagen, kon profileren. De seksuele moraal van de Romeinse wereld stond immers mijlenver af van de terughoudende levenswijze die het evangelie en de hele bijbel preekten met betrekking tot het seksueel gedrag. Veel vrouwen uit die dagen moeten in de voorzichtige benadering van de bijbel hun diepste verlangen hebben herkend...
Met elf vriendinnen besloot ze in het voetspoor van Dionysius († ca 250; feest 9 oktober) en zijn gezellen naar Gallië te trekken om te zien wat zij daar voor de verspreiding van het evangelie konden doen. Van lieverlee bleven er steeds meer vrouwen achter in de steden die zij passeerden. De laatste twee waren Leoberia en Benedicta († 362; feest 8 oktober). Ook zij namen afscheid en zouden allebei de marteldood sterven; Leoberia in Laon, en Benedicta in Origny (tegenwoordig heet het plaatsje dan ook Origny-Sainte-Benoîte; dép. Aisne, arr. St-Quentin).
Romana sloot zich aan bij de geloofsverkondigers Lucianus, Maximianus en Julianus. Haar ijver en enthousiasme voor de christelijke godsdienst betekende voor hen een niet geringe steun. Velen wist zij in aanraking te brengen met het evangelie van Jezus Christus. Zij begeleidde ze naar de bisschop, die ze dan het doopsel toediende.
Nadat de drie geloofsverkondigers de marteldood hadden ondergaan († ca 290; feest 8 januari), was zij het die de gelovigen steunde en bemoedigde. Ze nam ze herhaaldelijk mee naar het graf van de martelaars om er te bidden en ze bemoedigend toe te spreken.
Maar het moment dat zij op haar beurt haar leven moest geven voor Christus, kwam spoedig. Zij werd gearresteerd en voorgeleid aan de rechter. In het openbaar legde zij een getuigenis af van haar geloof. De rechter meende, dat het niet moeilijk moest zijn om een zwakke vrouw tot andere gedachten te brengen. Hij toonde haar de folterinstrumenten, en dreigde dat zij op haar toegepast zouden worden. Maar zij wist van geen wijken en tenslotte kreeg zij de doodstraf.
De legende plaatst haar in de tweede eeuw. Maar dat is onwaarschijnlijk, omdat er gezegd wordt dat zij met haar elf vriendinnen het spoor volgde van Sint Dionysius; zijn marteldood valt rond het jaar 250. De marteldood van Lucianus van beauvais vindt plaats rond het jaar 290. De hare zou dus geplaatst moeten worden rond het jaar 300.
Van sommige gezellen die zij van de legendeverteller meekrijgt, wordt verteld dat zij stierven ten tijde vam keizer Julianus de Afvallige (361-363)…
Verering & Cultuur
Volgens de berichten werd haar graf al gauw een bedevaartplaats. Later kwam er een klooster in Beauvais dat was toegewijd aan haar en aan Sint Maximianus, de martelaar. Het stond op de heuvel van Montmille. Nog weer later werden haar relieken overgebracht naar de kathedrale kerk. Daar bleven ze tot de 11e eeuw. In 1069 werden ze door de toenmalige bisschop, Guy, overgebracht naar het zojuist door hem gestichte klooster St-Quentin.
Nog tijdens het leven van deze bisschop maakte men een periode van hongersnood en schaarste door. De gelovigen hielden met de relieken een rondgang door het bisdom. Zo kwamen ze in de buurt van de plaats Mantes bij een man, die Berengarius heette. Hij leed aan een afschuwelijke ziekte. Al drie jaar was hij onder hevige pijnen aan zijn bed gekluisterd. Met bed en al bracht hij een nacht van waken en gebed door naast de reliekschrijn van Sint Romana. later vertelde hij: "Ik was aan het bidden naast de relieken van Sint Romana, toen ik midden in de nacht de stellige indruk had, dat de heilige zelf op mij toe kwam. Ze joeg de ziekte die mij in bedwang hield weg, en plotseling voelde ik me volkomen bevrijd. Ik stond op en met de monniken en zusters heb ik de Heer uit de grond van mijn hart bedankt, dat Hij mij van mijn kwaal had willen verlossen."
© A. van den Akker s.j.
